December 2016
De afgelopen week is er veel geschreven over vertrouwen. Dit naar aanleiding van het pleidooi van Jan Terlouw in DWDD ‘Er hangen geen touwtjes meer uit de brievenbus.’ Ik, als financieel professional in de zorg, herken helaas veel in zijn uitspraken over gebrek aan vertrouwen. Iets wat ook wel blijkt uit het systeem van aanbesteding en verantwoording in de zorg.
Ik herken veel in zijn quotes: ”Wat ik vroeger met een handdruk bekrachtigde, dat gaat nu met vijf contracten”. Ook “De overheid vertrouwt ook de bevolking niet, alles wordt dichtgeregeld” is herkenbaar door de grote regeldruk in de zorg.
Kijk maar naar het aanbestedingstraject. De hoeveelheid contracten en diversiteit aan normen en eisen waar zorgaanbieders alleen al aan moeten voldoen, voordat er überhaupt tot zorglevering overgegaan kan worden, is enorm. Zorgkantoren, zorgverzekeraars en gemeenten geven ieder hieraan ook nog eens een eigen invulling middels hun programma van eisen. Blijkbaar is er weinig vertrouwen dat de zorgaanbieder de zorg biedt die voor een cliënt noodzakelijk is.
Als we dan eenmaal het contractstuk hebben afgerond, kan er ‘eindelijk’ overgegaan worden tot het verlenen van zorg. Maar dan zijn we er nog niet en begint het administratieve circus pas echt. Kan de financier er wel op vertrouwen dat de zorgaanbieder ook daadwerkelijk de afgesproken zorg verleent? Om dit aan tonen wordt de geleverde zorg bijgehouden in allerlei lijsten en systemen. Maar wat is dat voor een schijnzekerheid. Wat zeg dit nu feitelijk over de geleverde zorg.
En hoe kan met erop vertrouwen dat al deze lijsten goed zijn ingevuld? Om dat vast te stellen is er een hoeveelheid aan controles voorgeschreven. De zorgaanbieders voert zelf diverse interne controles uit. De ‘huis’accountant geeft hier ook nog een onafhankelijke oordeel over en voert zelf ook nog diverse controles uit. Maar blijkbaar heeft de financier hier onvoldoende vertrouwen in, want die doet een aantal controles nog eens dunnetjes over. Het resultaat is dat er min of meer drie keer dezelfde controles worden uitgevoerd. Hoe zat het ook alweer met de waard en zijn gasten?
Ik vind het dan ook niet gek dat professionals soms geen eigen initiatief of verantwoordelijkheid meer durven te nemen. Het hele systeem van de aanbesteding tot aan de verantwoording geeft hier ook weinig ruimte toe. ‘Niet voldoen aan’ wordt harder afgestraft dan dat nieuwe initiatieven worden toegejuicht.
Ik ben niet tegen wet- en regelgeving en duidelijke kaders, maar in mijn optiek schiet deze overregulering zijn doel voorbij. Ga eens kijken wat er echt op de werkvloer gebeurt en luister ook naar de ervaringen van de cliënt. Heb vertrouwen in elkaar! Uiteindelijk hebben alle partijen hetzelfde doel en dat is te komen tot kwalitatief verantwoorde zorg, die betaalbaar is en blijft.
Auteur: Irene Vroon, Eigenaar iVroon Interim Finance & Advies